Καλώς ήρθατε

Τελικά τι Πανεπιστήμιο θέλουμε;
Ο νόμος 4009/2011 γέννησε ελπίδες όχι μόνο στην πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά σε όλους τους Έλληνες πολίτες. Δεκαετίες διαφθοράς και συναλλαγής μεταξύ καθηγητικών φέουδων και συνδικαλιστών φοιτητοπατέρων φαίνονταν να μας αφήνουν ανεπιστρεπτί. Παρά τα προβλήματά του, έθετε τις βάσεις για λογοδοσία και διαφάνεια, χάραξη στρατηγικής για την ανώτατη παιδεία μέσω μιας ισχυρής ΑΔΙΠ, αλλά και μέσω ενός δημοκρατικά εκλεγμένου Συμβουλίου, με εξωτερικά μέλη να βοηθούν στη χάραξη της στρατηγικής. Με άνοιγμα πρός την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, με στόχευση στην αριστεία, την καινοτομία και τη μεταφορά γνώσης στην κοινωνία και την οικονομία. Μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που σιγά-σιγά περιμέναμε να γίνουν μόνιμα στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Σε περιβάλλον βαθύτατης κρίσης, ο πόθος όλων μας ήταν να γίνει επιτέλους το δημόσιο πανεπιστήμιο πόλος ανόρθωσης για τη χώρα. Σήμερα η κρίση βαθαίνει και οι ελπίδες μας για το Πανεπιστήμιο βαίνουν προς διάψευση. Το προτεινόμενο νομοσχέδιο οπισθοχωρεί προς παλαιότερες εποχές που θα έπρεπε να ξεχάσουμε.
Τελικά τι Πανεπιστήμιο θέλουμε; Η πύλη αυτή φιλοδοξεί να γίνει τόπος φιλοξενίας και διαλόγου όλων εκείνων που ακόμη οραματίζονται, ακόμη ελπίζουν σε ένα διαφανές, λογοδοτούν, αριστεύον αλλά και αναστοχαζόμενο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Αιώνιοι φοιτητές. Γιατί όχι; (της Νιόβης Παυλίδου)

Για πολλοστή φορά καλούμαστε να συζητήσουμε ένα ζήτημα που δεν απασχολεί κανένα πανεπιστήμιο στον κόσμο. Τους αιώνιους φοιτητές. Γιατί, αναρωτιέται κανείς, δε μπορεί να έχουμε αιώνιους φοιτητές, τώρα που κόπηκαν, είναι αλήθεια, πολλές παροχές που ίσχυαν επί σειρά ετών; Ενοχλεί κανέναν η ελευθερία του ατόμου να σχεδιάζει τις σπουδές του με βάση παραμέτρους της ζωή του;

Ας δούμε τέσσερα σημεία.

1: Το κόστος των φοιτητών. Σε μια χώρα όπου οι «δωρεάν» βασικές υπηρεσίες θεωρούνται ύψιστο δικαίωμα των πολιτών έχουμε χάσει κάθε δυνατότητα για λογική εκτίμηση οποιουδήποτε κόστους .Ναι, κοστίζουν οι αιώνιοι φοιτητές. Κοστίζουν σε διοικητικό βάρος (επανεγγραφές στα εξάμηνα, απροσδιόριστο και βαρύ φορτίο για διοίκηση και καθηγητές στις εξετάσεις, σχεδιασμός δυναμικότητας αιθουσών, σχεδιασμός βιβλιοθηκών και γενικά υποδομών σπουδών, και πολλά άλλα). Διότι οι αιώνιοι φοιτητές μετρώνται ως φοιτητές που οφείλουμε να εξυπηρετήσουμε ανά πάσα στιγμή. Το διοικητικό αυτό κόστος το πληρώνει το κράτος γιαυτό δε μάθαμε να το υπολογίζουμε. Έτσι πρέπει όμως να συνεχίσουμε;

Ο υπουργός Παιδείας και τα Συμβούλια των ΑΕΙ (της Βάσως Κιντή)


O νέος υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδης Μπαλτάς ήταν καθηγητής μου. Εκτιμώ την επιστημονική του συγκρότηση και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Οι πρώτες όμως δηλώσεις του στη Βουλή και σε συνέντευξή του στον Skai (11/2/2015) ήταν κατώτερες των περιστάσεων και των προσδοκιών. Δεν θα μιλήσω για το ότι χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά και τη λαχτάρα των παιδιών και των γονιών για μάθηση στρεβλή φιλοδοξία. Ούτε για το ότι θα αντικαταστήσει την αξιολόγηση (για τους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης) με μία συζήτηση για την αξιολόγηση που θα ονομαστεί αποτίμηση. Ούτε για το ότι η μόνη πολιτική που εξήγγειλε ήταν η ικανοποίηση μεμονωμένων συνδικαλιστικών αιτημάτων (π.χ. επαναπρόσληψη σχολικών φυλάκων και διοικητικών, επιστροφή «αιωνίων» φοιτητών).